L’idée de vous proposer des interviews de photographes de rue pour vous aider dans cette pratique suit son court, et cette fois ci c’est Spyros Papaspyropoulos qui a accepté de se prêter au jeu. J’ai découvert les photos de Spyros, un photographe grecque, lorsque je tenais ma rubrique « La sélection du mercredi midi » dans laquelle je vous présentais une série de photos de rue que j’avais découverts sur Flickr.
Spyros a, à plusieurs reprises, fait parti de mes sélections: preuve en est que ses clichés me plaisent ! De la couleur, du noir et blanc, des portraits, des scènes plus originales… Tout un univers que je souhaite vous faire partager à travers cet article. Et si en plus, l’interview vous en apprend d’avantage sur la photo de rue et vous donne envie de vous y essayer, alors le pari est gagné 😉
J’ai traduit l’interview en français mais elle est également disponible en anglais, et il y aura bientôt une version en grec ! Bonne lecture !
Entretien avec Spyros Papaspyropoulos
Bonjour Spyros ! Pour commencer, peux-tu nous dire ce qui t’intéresse dans la photo de rue et ce que cette discipline t’apporte ? Quand as-tu commencé et pourquoi ?
Bonjour Thomas et bonjour à tes supers lecteurs ! Merci beaucoup pour cette superbe opportunité, je me sens honoré d’avoir été choisi pour une interview sur ton site. Répondre à tes questions va me permettre d’expliquer ce que je trouve imprévisible et intéressant en photo de rue. Le nombre illimité d’images différentes que l’on peut faire à tout moment et en tout lieu. J’aime également la sensation que me procure la pratique de cet art, comme une montée d’adrénaline. J’adore les moments de chasses qui précèdent la capture de LA photo et pour trouver la lumière parfaite. Ce sont des moments très excitants, c’est une source de créativité et de passion que j’ai constamment à l’esprit. J’adore photographier dans les rues ! Quand ai-je commencé ? Difficile à dire. J’ai pas mal évolué dans ma pratique photographique, j’ai utilisé différents appareils photos… J’ai toujours été attiré par la photo, même par les vieilles pellicules que j’utilise depuis peu. Mais en ce qui concerne la photo de rue, je dirais que mon intérêt à du commencer il y a 2 ou 3 ans. J’ai commencé à photographier de plus en plus les gens et l’excitation que cela me procurait, réussir à ne pas se faire remarquer ni se faire crier dessus, m’a tout de suite énormément plu ! Plus je regardais mes photos sur mon Mac, plus j’étais excité et accroc. Mais ces raisons me sont personnelles, et je suppose que chaque photographe de rue aura les siennes.
Summer time slacking – Film Portra 400 © Spyros Papaspyropoulos
Quand je regarde tes photos, je vois des portraits et beaucoup de photos que je qualifierais de surréalistes, comment définirais-tu de ton propre style ?
Difficile pour moi de juger mon propre travail, je pense ne pas avoir de style défini. Je photographie tout ce qui me plait, quelque soit la raison. Il m’arrive de faire des portraits, mais aussi de photographier d’autres sujets. Je ne sais pas si on peut les classer comme surréalistes comme tu le dis, mais en tout cas je suis satisfait de mes efforts lorsque je regarde mes photos. C’est selon moi ce qui importe le plus, et je suppose que cela fait de moi un photographe de rue sans style reconnaissable. Je sais qu’il peut être important pour un photographe d’avoir son propre style qui lui permet de se démarquer, mais je ne me vois pas me contenter d’un aspect ou d’une sensation particulière. Il y a des moments où j’apprécie les photos N&B avec le grain de l’argentique, d’autres où j’aime utiliser un flash ou encore photographier sur pellicule couleur lorsque je suis sur une plage juste pour capturer ces couleurs vives. Peu importe si mon portfolio n’est pas si cohérent que ça, l’essentiel est de faire ce que j’aime faire, de photographier dans les rues parce que j’aime ça. C’est ma passion, mon art, ce qui me tient éveillé la nuit et me pousse à me lever très tôt le matin pour une sortie photo, ou comme j’aime les appeler, des « Street Hunts ».
Angel © Spyros Papaspyropoulos
Tu es le co-créateur du site streethunters.net, tu apparais donc comme un chasseur lorsque tu photographie dans les rues, mais est ce qu’il t’arrive de devenir un cueilleur ? (certains photographes trouvent un lieu à la géométrie plaisante et attendent que quelqu’un passe dans le cadre)
Oui, tout à fait ! C’est même quelque chose que je fais souvent l’hiver parce que dans ma ville à Rethymno, en cette saison, les gens ne sortent pas beaucoup. Donc au final, les rues étant plutôt vides, je me rend dans un endroit que je connais et que j’apprécie, et je n’ai plus qu’à attendre que quelqu’un passe dans le cadre.En général, j’attends 10 à 15 minutes et si jamais rien ne se passe, je change de lieu. Selon moi, l’attente fait aussi parti de la chasse et est aussi importante que la méthode plus agressive. Il m’arrive donc, comme beaucoup de photographes de rue, de chasser comme d’attendre plus passivement, c’est en fonction de mon état d’esprit et du moment.
Broken glass – Film Fujifjilm Xtra400 © Spyros Papaspyropoulos
Pour quelles raisons/occasions photographies-tu en couleur ou en noir et blanc ?
C’est une très bonne question ! Et en réalité, je ne sais pas ! À moins de photographier en argentique, auquel cas je sais à l’avance si je suis en couleur ou en N&B, c’est en fonction du feeling que je ressens sur le moment. Mais justement, j’ai récemment compris quelque chose… Ça m’a toujours intrigué de ne pas vraiment savoir pourquoi je photographiais en couleur ou en N&B, mais j’ai finalement compris il y a quelques jours. Ce qui me donne envie d’utiliser la couleur ou le N&B, c’est la lumière, la météo et l’état d’esprit du moment et du lieu où je me trouve. Par exemple, je photographie en couleur pendant l’été où la lumière est très intense. En fait, c’est ce que j’ai fait ces dix dernières semaines ! Aucune pellicule N&B n’est rentré dans mon appareil photo, tout autour de moi me semblaient parfait pour utiliser ma pellicule préférée, la Kodak Ektar 100 (couleur). Depuis une semaine la météo se dégrade ici à Rethymno: temps nuageux, le froid et la pluie. Un matin, je photographias en couleur mais je ne sentais aucune inspiration. La lumière est devenue ennuyeuse, ce qui rend les couleurs plutôt fades. J’ai donc automatiquement ressenti le besoin d’utiliser une pellicule N&B, la Kodak Tri-X ou la ILFORD HP5: des pellicules au grain que j’apprécie, qui m’aident a photographier les rues devenues plus sombres. Au final, je dirais que c’est bel et bien la lumière qui guidera mon choix entre la couleur et le N&B !
Behind the old factory © Spyros Papaspyropoulos
Beaucoup de débutants ne savent pas quel appareil photo utiliser, et beaucoup de photographes disent que ce n’est pas important. Quel est ton point de vue sur ce sujet ? Quel(s) appareil(s)/objectif(s) utilises-tu ?
Une autre bonne question ! Je pense que l’appareil photo que l’on utilise n’a pas d’importance, mais celui ci peut être une aide s’il est de bonne qualité ! Je m’explique. Ce qui compte en photographie, c’est la composition et la maitrise de la lumière: un photographe qui n’a pas ces capacités ne pourra pas réaliser de bonnes photos quel que soit son appareil. D’un autre côté, un photographe peut faire de bonnes compositions sans pour autant être capable de maitriser la lumière, que ce soit avec un vieil appareil photo ou un smartphone. La différence entre ces deux photographes, c’est leurs compétences. Comme je disais, le premier fera toujours de mauvaises photos s’il n’est pas capable de faire de bonnes compositions ni de comprendre la lumière, quelque soit l’appareil qu’il possède. Or, le second photographe, qui lui maitrise la composition, pourra profiter des avantages des appareils photos actuels (un objectif de meilleur qualité par exemple, avec une plus grande ouverture) pour palier à son manque de maitrise de la lumière.
Personnellement, je n’utilise qu’un seul appareil et un seul objectif lorsque je photographie dans les rues, même si j’en possède de nombreux: je ne les prends pas tous avec moi. Si vous voulez savoir plus en détails pourquoi je pense qu’utiliser un seul appareil photo et un seul objectif en photo de rue est un bon exercice pour progresser, vous pouvez lire mon article One Camera One Lens sur mon site StreetHunters.net.
En ce moment, j’utilise le matériel suivant:
- SONY NEX-6 (appareil photo numérique, mirrorless)
- SEL20F28 20mm (objectif fixe Sony)
- SEL35F18 35mm (objectif fixe Sony)
- SEL50F18 50mm (objectif fixe Sony)
- SELP1650 16-50mm (objectif Zoom Sony)
- Yashica ML 35mm F2.8 legacy (objectif avec adaptateur Novoflex)
- Yashica ML 50mm F1.7 legacy (objectif avec adaptateur Novoflex)
- Yashica MG-1 RF (Film rangefinder camera)
- Yashica CC RF (Film rangefinder camera)
- Yashica GTN RF (Film rangefinder camera)
- Olympus mju II Stylus Epic
- Canon Canonet QL17 RF (Film rangefinder camera)
- iPhone 4 un peu bousillé (non, pas le 4S, juste le 4)
J’ai donné mon Sony NEX-6 et tous ses objectifs à ma charmante femme parce que j’ai décidé de ne photographier qu’en argentique aussi longtemps que je pourrais. Je n’ai pas utilisé d’appareil numérique depuis septembre 2014 et j’utilise donc uniquement des pellicules. Les raisons sont multiples et complexes. J’aime la facilité qu’offre le numérique, le rendu doux des photos obtenues et le fait que cela ne coûte pas grand chose; mais j’aime aussi le mystère et l’imperfection que nous offre l’argentique, tout comme le prix élevé des pellicules. Les deux formats sont supers, mais je préfère l’argentique pour l’aspect des photos et pour le temps d’attente que cela implique. Cela signifie que je veux voir mes photos une à deux semaines, voir plus, après les avoir faites. De cette manière, je m’en détache émotionnellement et cela me permet de les voir de manière plus objective.
En ce moment, mes pellicules préférées sont la Kodak Ektar 100 pour la couleur, et les Kodak Tri-X et ILFORD HP5 pour le N&B. La Kodak Ektar 100 n’est pas une pellicule très sensible, ce qui ne permet pas forcément d’utiliser des vitesses d’obturation rapides, et nombreux sont ceux qui la trouvent inappropriée pour la photo de rue. Je ne dirais pas le contraire, mais c’est tout simplement la pellicule que j’aime. Ses couleurs et sa netteté font que la qualité d’image correspond exactement à ce que je recherche pour mes photos. Est ce qu’elle n’est pas assez sensible pour la photo de rue ? Je pense que c’est largement suffisant, l’important est d’être capable de faire une mise au point manuelle rapidement, même à pleine ouverture. Cela ne demande que de la pratique.
Walking in the old port © Spyros Papaspyropoulos
Quels réglages utilises-tu généralement ? Priorité à l’ouverture ou à la vitesse ? Mode manuel ou automatique ? Et qu’en est-il de ton mode de mise au point, manuel ou auto ?
Je peux utiliser tous les modes, cela dépend de l’appareil photo que j’utilise et du rendu que je souhaite obtenir en fonction de mon état d’esprit. Avec un appareil numérique, j’utilise l’autofocus si l’objectif le permet, sinon j’utilise la mise au point manuelle avec des objectifs plus anciens. Avec un appareil argentique, la question ne se pose pas puisque la mise au point est manuelle uniquement: dans ces cas là, je fait ma mise au point sur une zone précise ou alors j’utilise l’hyperfocale qui permet d’être très rapide, parfois même plus rapide qu’un autofocus. Avec la pellicule Ektar 100 je fais ma mise au point sur un point précis: les appareils argentiques permettent une mise au point manuelle très facile.
Fais-tu uniquement des photos candides ou t’arrive-il de demander la permission pour photographier quelqu’un ?
Cela dépend aussi de mon état d’esprit sur le moment. En général je fais plutôt des photos candides, prises sur le vif, mais il m’arrive aussi de faire des portraits posés. Si je vois qu’une personne dans une rue veut ou accepterait de se faire photographier, je vais à sa rencontre pour lui demander. La personne accepte 9 fois sur 10. Ces deux styles, photos candides ou posées, font selon moi parti de la photo de rue et sont aussi gratifiants l’un que l’autre.
Maria © Spyros Papaspyropoulos
Que penses-tu de la loi vis à vis de la photo de rue ? As-tu déjà rencontré un problème avec une personne que tu photographiais ?
La loi « aime » la photo de rue. Ce que j’entends par là, c’est que, autant que je sache, vous pouvez photographier dans les rues sans avoir de problème, quel que soit le lieu où vous vous trouvez. D’après ce que je sais, si une personne est dans un lieu public, vous avez le droit de la prendre en photo. Bien sur, certains pays sont des exceptions: j’ai lu qu’en France les gens pouvaient demander au photographe de supprimer la photo pour conserver leur droit à l’image. Dans d’autres pays vous n’êtes pas obligé de supprimer le cliché. Si par contre vous voulez utiliser la photo d’une manière commerciale, c’est à dire pour promouvoir un produit ou un service, vous devez obtenir l’autorisation de la personne photographiée. Cela ne s’applique pas aux livres photos ni au photo-journalisme. Et c’est à peu près tout ce que je sais en terme de loi vis à vis de la photo de rue. Pour plus d’informations, il vaut mieux consulter un juriste 😉 Je vis et photographie en Grèce et la loi est très claire ici. Si vous êtes dans un lieu public, vous acceptez que n’importe qui vous prenne en photo, à moins d’être un homme politique. Encore une fois, une autorisation est nécessaire pour une utilisation commerciale. Durant toutes mes années de photo, je n’ai rencontré que deux problèmes, et à chaque fois j’ai supprimé la photo. J’ai ensuite continué à photographier les gens comme si rien ne s’était passé. L’unique raison pour laquelle j’ai supprimé les photos est que je ne voulais pas prendre de temps à expliquer ma démarche photographique, d’autant plus que je n’appréciais pas spécialement ces deux photos. Si elles m’avaient plu, je les aurais gardé.
Adrianna looking out © Spyros Papaspyropoulos
Les débutants dans cette pratique sont souvent timides, pas sur d’eux ni de leurs capacités… La photo de rue n’est pas si évidente et c’est pourquoi beaucoup de gens n’osent pas essayer. Quels conseils pourrais-tu donner aux photographes qui veulent commencer à shooter dans les rues ?
Tu as tout à fait raison Thomas, la photo de rue n’est pas facile et plus encore lorsque le photographe est timide ou n’a pas l’habitude d’interagir avec des étrangers. Il est bien sur possible de photographier de loin, mais il est généralement préférable de shooter proche du sujet. Je conseillerais aux débutants de franchir les étapes unes à unes. Commencez par photographier en mode automatique: inutile de se compliquer la vie avec des réglages d’appareil photo quand on débute, le plus important est de comprendre l’art de la composition et la maitrise de la lumière. Essayez de photographier à partir d’une distance où vous vous sentez à l’aise, avec ou sans présence humaine dans le cadre. Puis, approchez vous un peu plus. Une fois ce cap passé, la prochaine étape est d’apprendre à photographier les gens de près sans se sentir coupable, inquiet ou apeuré. En réalité, la plupart de gens ne se plaint pas ou même ne dit rien du tout, mais si jamais cela vous arrive, souriez, soyez sympathiques et agissez aussi naturellement que possible. Il ne vous arrivera rien de mal car ce n’est pas illégal, donc il n’y a aucune raison de s’en inquiéter. Une fois ces points là appris et assimilés, vous pouvez photographier dans les rues avec vos propres réglages. J’ai écris un article intitulé « THE FEARS OF STREET PHOTOGRAPHY AND HOW TO GET OVER THEM » qui pourrait être utile aux futurs photographes de rue.
Eyeball – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
Peux-tu nous parler de ton site streethunters.net ?
Avec plaisir ! Le concept de StreetHunters.net est né en mars 2013 dans le but de proposer une importante source d’informations pour la photo de rue ! Un site plein d’infos très utiles et la plupart est gratuit. J’ai partagé mes idées avec Andrew Sweigart, mon partenaire de crime :-), et il a adoré le concept ! Nous nous sommes donc lancé dans l’aventure qui ne s’est jamais interrompu, en publiant du contenu chaque semaine ! Le site actuel est la version 2, la version originale n’était qu’une simple présence en ligne, et le besoin de changer s’est vite fait ressentir au vue du nombre grandissant de lecteurs. Nous avons donc, fin 2013, lancé cette nouvelle version qui inclu des tonnes d’informations, avec notamment nos vidéos que l’on appelle Street Hunts! Nous avons également une importante communauté privée sur le réseau social Google Plus appelé SHRC (StreetHunters.net Readers Community) où nous discutons photo de rue avec nos lecteurs et proposons des photos pour la critique. Le but de cette communauté est de nous aider à devenir des Street Hunters ! Andrew a écrit un superbe article en deux parties pour expliquer l’histoire complète de Street Hunters que vous trouverez ici:
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART ONE
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART TWO
As-tu des projets en photo de rue pour l’année 2015 ? As-tu prévu d’exposer un jour ton travail ?
Je travaille actuellement sur un projet personnel intitulé « Life Through a Window » qui est déjà publié sur Flickr. J’y ajouterai mes photos au fil du temps. Je trouve très excitant de photographier les gens à travers une fenêtre, je crois que c’est le fait de rentrer dans l’intimité d’une personne qui me plait autant, cela fait battre mon coeur plus vite. J’essaie le plus possible de ne pas me faire remarquer pour les laisser faire ce qu’il font tous les jours, mais il m’arrive d’être repéré. Cela ne me dérange pas, je garde ces photos dans le projet.
Looking through the windows © Spyros Papaspyropoulos
Enfin, peux-tu choisir une de tes meilleures photos et nous expliquer son histoire et la façon dont tu l’as réalisé ?
Thomas, cette question m’a fait des noeuds au cerveau ! J’ai regardé mes photos des dizaines de fois et il m’est impossible de n’en retenir qu’une. J’ai diminué un peu la liste et j’ai finalement choisis une photo qui symbolise bien la nouvelle, ou devrai-je dire la dernière, vision de la photographie que j’ai. Quelle est cette vision ? Celle de l’exploration, de l’aventure, d’une riche journée photo influencée par ma propre personnalité. J’ai envie de créer de nouvelles choses, peu importe si elles ne sont pas comprises ni même aimées. J’ai besoin de faire des photos qui me parlent, qui me font ressentir le moment et qui me satisfassent par rapport à mon idée de départ. Ça peut être flou, précis ou net, avec du grain, ce n’est pas important pour moi. Seul le résultat m’importe. Au final, l’idée derrière cette photo est de trouver un moyen de photographier les gens sans montrer leur visage. J’ai quelques photos avec des têtes « coupées », ou masquées par l’éblouissement d’un flash à travers une vitre, et pour celle ci, c’est une fleur qui cache le visage. Je ne la classe pas encore dans un projet mais peut être cela le deviendra-t-il un jour, je ne sais pas encore.
Flower head – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
Le matin où j’ai fait cette photo, je me promenais avec mon petit Yashica Electro 35 CC armé d’une pellicule Agfa Vista 200. La photo était déjà faite dans ma tête, quelques jours plus tôt, je recherchais donc un endroit propice pour la réaliser. Je savais que là où je vis, à Rethymno, il y avait ces fleurs rouges donc j’ai recherché celle qui me paraissait parfaite pour la photo. Il m’en fallait une de parfaite en terme de proportion, d’angle et de positionnement (sur le côté droit du trottoir). J’ai du me positionner sur la route pour cette photo pendant que les passants marchaient sur le trottoir. J’ai fait trois photos. Je savais que la première n’était pas bonne et j’avais raison: j’avais oublié de régler ma mise au point sur l’hyperfocale et la fleur n’était pas nette, sans parler de la personne. Totalement flou en d’autres termes. La seconde prise n’était pas bonne dans le timing, ce qui veut dire que j’ai raté le moment où la tête était au niveau de la fleur, mais la troisième photo était la bonne ! Bam ! Je me souviens avoir été tellement heureux après avoir realisé cette photo, à tel point que je suis rentré chez moi sans prendre aucune autre photo. Je n’en avais pas besoin. Même en shootant à l’argentique, sans pouvoir controller la photo sur un écran après l’avoir faite, je savais que la photo était là, sur la pellicule, n’attendant plus qu’à être développée.
Merci beaucoup d’avoir pris le temps de partager ton expérience avec nous, j’y penserai la prochaine fois que j’irai photographier dans les rues. Je te laisse le dernier mot 🙂
Merci beaucoup à toi Thomas ! Encore une fois je suis très honoré d’avoir été choisis pour cette interview et je te remercie pour cette opportunité. Et comme j’aime le dire, « Stay Sharp & Keep Shootting » !
English Version
Hello Thomas and hello to your awesome Readers! Thank you very much for this wonderful opportunity. I feel honoured that you chose to interview me for your website. Answering your questions, I would have to say that I find unpredictability interesting in Street Photography. The unlimited possible combinations of images that can be made at any time and in any location. In addition I like the rush I feel from practising this art. I love the hunt for the great photo and the hunt for the perfect light. It feels exciting and thrilling, it is a source of creativity and a passion that is constantly on my mind. I love shooting in the Streets! As for when did I start? That is unclear to me. I have been through many stages with my photography. I have always shot with one camera or another. Photography was always appealing to me, ever since the older film only days. My interest in what we call Street Photography must have started around 2 or 3 years ago. I began photographing people more and more and the excitement of getting away with it, not getting caught or yelled at, just got me hooked! Then looking at what I had captured on my Mac got me even more excited and addicted. But these are my reasons. I suppose each Street Photographer has their own.
Summer time slacking – Film Portra 400 © Spyros Papaspyropoulos
When I look your shots, I see portraiture and a lot of shots I would define as surrealism (like Henri Cartier-Bresson did), what do you think about your own style ?
I think that I can’t judge my own style because in my eyes I don’t have a style. I shoot anything that attracts me for one reason or another. Sometimes I shoot portraits, other times I shoot other stuff. If they are classed as surrealism, I don’t know, but at least they make me feel satisfied with my efforts. I think that is more important that anything. I suppose that is the main reason why I am an “undefined” Street Photographer. I know that it is important for a Street Photographer to have a style that makes him/her stand out from the crowd but I just can’t seem to settle on one particular look & feel. There are times when I like grainy B&W shots. There are times when I like shooting with a Flash. There are times when I like shooting colour film on the beach just to get those vibrant colours. I do it all and love it all and I don’t mind that my portfolio is a mess. The reason I don’t mind is because I shoot street for the love of it. It is my passion, my art, what keeps me up at night and what drives me to take early morning photo walks or as I like to call them, Street Hunts.
Angel © Spyros Papaspyropoulos
You are a streethunters.net co-founder, so we know you are hunting when you go in the street, but do you sometimes become a gatherer ? (Some photographers find an interesting place with good geometry and wait for someone to cross the scene).
Yes, definitely. This is something I do mostly during the winter season and the reason is that during the winter, people in my town of Rethymno don’t really go out. So, I end up hitting the streets and finding them empty. So what I do is I go to spots that I know are good, and I wait for someone to walk past. I give myself a maximum of 10′-15′ at each spot. If nobody comes, I move on. I think that waiting is also part of the hunt and equally as important as being more aggressive. I switch styles of shooting depending on my mood as I think many fellow Street Photographers do.
Broken glass – Film Fujifjilm Xtra400 © Spyros Papaspyropoulos
When and why do you shoot in color or in black and white ?
This is a great question! The real answer is that I don’t know! I just go with my gut feeling unless I am shooting film and then I do know what I am shooting. But lately I have come to a realisation. I have always been confused at why I could never make up my mind about what I prefer shooting, Color or Mono. A few days ago though it struck me. What makes me want to shoot either one or the other is the light, the weather and the mood of my environment and community. For example during the summer months when the light was very bright, I kept on shooting in colour. Actually for the last 10 weeks I have shot only in colour! Not a single B&W roll of film has been through my camera. I found everything around me just perfect for shooting my beloved Kodak Ektar 100. About a week ago the weather started getting bad here in Rethymno. Cloudy skies, cold and rain. I was out shooting Colour one morning but I felt uninspired. The dull light didn’t make the colours pop any more. I automatically felt the need for Kodak Tri-X or Ilford HP5. Nice grainy B&W film that would help me get some moody shots of the gloomy streets. So, I concluded after that thought, that what makes me choose if I will go for Colour or B&W is the quality and intensity of the light!
Behind the old factory © Spyros Papaspyropoulos
Many beginners don’t know what camera they should use, and many photographers say it doesn’t matter. What is your point of view ? Which cameras/lenses are you using in street ? (if you shoot film and numeric, please explain me why)
Another good question! My opinion is that what camera you use doesn’t matter but it does help if it is a good one! Let me explain. A good composition and the capture of light is something that can’t be done successfully if the photographer doesn’t have the skills to do it, no matter what camera he or she uses. On the other hand a good photographer can make a great composition and understand light, even if he or she is using an old film camera or a smartphone. The difference between the first and the second photographer is their skills. A good camera will not help the first photographer become better, but will certainly help the second photographer take better photos! Why? Because the second photographer will take advantage of that better gear and use it to his or her advantage, whereas the first photographer will continue taking bad shots due to lack of understanding of composition and light. When I hit the streets I use One Camera and One Lens. I might own many cameras which I will list below, but I don’t take them all out with me. You can read more about why I think that One Camera and One Lens is a good practise in Street Photography on the StreetHunters.net website. Currently I use the following cameras and lenses:
- SONY NEX-6 digital mirroless camera
- SEL20F28 20mm lens by Sony
- SEL35F18 35mm lens by Sony
- SEL50F18 50mm lens by Sony
- SELP1650 16-50mm zoom lens by Sony
- Yashica ML 35mm F2.8 legacy lens with a Novoflex adapter
- Yashica ML 50mm F1.7 legacy lens with a Novoflex adapter
- Yashica MG-1 RF Film rangefinder camera
- Yashica CC RF Film rangefinder camera
- Yashica GTN RF Film rangefinder camera
- Olympus mju II Stylus Epic
- Canon Canonet QL17 RF Film rangefinder camera
- Beat up iPhone 4 (no, not 4S, just 4)
I have given my lovely wife the Sony NEX-6 and all compatible lenses because I have decided to go all Analogue for as long as I can. I haven’t shot a digital camera since early September 2014 and I am still shooting 100% film. The reasons are complicated. I like the convenience of digital technology but I also like the unpredictable nature of film. I like the smooth digital photos, but I also love the imperfect film photos. I love the low cost of digital in the long run, but I also love the low cost of film as a starting point. Both mediums are great, but I chose film finally because of the look and because of the delay in review. What does that mean? I want to see my photos 1, 2 or even more weeks after I have shot them. I detach myself emotionally from them that way and I look at them more objectively. My favourite films currently are Kodak Ektar 100 for colour and Kodak Tri-X 400 and Ilford HP5 400 for B&W. Kodak Ektar 100 isn’t a fast film and many may argue that it isn’t good for Street Photography. I will not disagree, but that is the film I like. The colours of Ektar, the sharpness, the quality of the image are exactly what I look for in a photo. As for not being fast enough for the street? I think that 100 film is just fine, as long as you can manual focus fast enough there is no worry, even if you are shooting wide open. All it needs is practice.
Walking in the old port © Spyros Papaspyropoulos
What about your shooting mode ? Aperture or speed priority, manual or auto ? And what about focusing ?
I shoot in all modes depending on the camera I am using the result I want and the mood I am in. When I shoot digital I use Autofocus when using modern lenses but I use Manual focus when using legacy glass. When using my Film Rangefinders, focus is manual so I choose to zone focus or use hyperfocal distance to make photos nice and fast! Faster than Autofocus sometimes. If I use a medium speed film, such as Ektar 100, then I just manual focus on the spot. Rangefinder cameras are so easy to focus with.
Do you always make candid shot or do you sometimes ask permission to your subject ?
This depends on my mood. I usually make candid photos. The largest bulk of my work is candid. But I do shoot posed portraits also. If I sense that a person in the streets wants to be photographed, I will talk to him or her and ask for a photo. 9 out of 10 times I get the shot. Both styles, Candid and Posed feel equally rewarding to me and both styles are Street Photography in my opinion.
Maria © Spyros Papaspyropoulos
What can you tell us about street photography and law ? Did you have some problems with people you photograph ?
The law “likes” Street Photography. When I say it likes it I mean that you can shoot Street Photography everywhere without problems as far as I know. Of what little knowledge I have about this, I know that if someone is in public, you can make a photograph of them. There are exceptions to that rule of course in some countries. For example I have read that in France, people have the right to their own image so if you take a photograph of someone, that someone has the right to ask you to delete their photograph. In other countries if you are asked to do that it is within your rights not to delete the photo. If you want to use one of your photos for commercial purposes and when I say commercial I mean to sell a product or a service using that photo as a means of promotion, then you need a model release from your subject. This doesn’t apply to photography books or photojournalism. And this is where my knowledge about law and Street Photography ends. For more info, please consult a lawyer 🙂 I live and photograph in Greece and here the law is clear. If you are in public you basically allow anyone to photograph you, unless you have some sort of political asylum. Again, a model release is required if a photo is to be used for commercial reasons. All these years I have only had a problem with a photo I shot twice. Both times I deleted the photos in front of the people I photographed. After that I continued taking photos like nothing had happened. The only reason I deleted the photos was because I wanted to avoid a waste of my time having discussions explaining my actions and also because I didn’t really care about them. If the photos had been mind blowing, I would have not had deleted them.
Adrianna looking out © Spyros Papaspyropoulos
Beginners are often shy, not sure about their right or capabilities… Street photography is not easy and that’s why many people don’t event try it. Which advices can you give to photographers who want to start shooting in the street ?
You are absolutely right Thomas. Street Photography is not easy, especially for people that are shy by nature and are not used to interacting with strangers in the streets. Sure, one can practise Street Photography from a distance, but most of the times it is best to get close and shoot a subject up front. What I can say to beginners is that they must learn to get over each obstacle one at a time. First start with shooting in P mode. No need to get worried about camera settings when you are beginning. The initial goal of the novice Street Shooter must be to understand light and composition. Try shooting photos without people or with people at a distance. Then move closer but shoot backs. Then sides. Once that hurdle has been passed, the next step is to learn how to shoot strangers from the front without feeling guilty, worried or afraid. The truth is that most people don’t complain or say anything, but if they do, the Street Photographer must smile, be cool and act as natural as possible. Nothing illegal or wrong is happening, so there is nothing to worry about. Once those things are learned, the Street Photographer can start experimenting with his/her camera settings. I have written a post called « THE FEARS OF STREET PHOTOGRAPHY AND HOW TO GET OVER THEM » that I think might be useful to the new Street Photographer.
Eyeball – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
Can you tell us more about your website streethunters.net ?
Sure! The concept for StreetHunters.net was born in March 2013. I wanted to make a great Street Photography resource! A website full of useful and most of all free information for Street Photography. I shared my idea with Andrew Sweigart my partner in crime 🙂 and he loved it! So we went for it and we have stuck to it since then non stop, publishing new material every week! The current website is version 2. The original website was just a plain online presence that soon needed replacement because of the rapid increase in our Readers. So, at the end of 2013, we released this newer version, version 2 that includes tons of stuff, including our videos called Street Hunts! Besides the StreetHunters.net website we also have a private Community on GooglePlus called the SHRC (StreetHunters.net Readers Community) where we discuss Street Photography with our Readers and share our photos for critique. The aim of this community is to help us all grow as Street Hunters! Andrew has written a wonderful post in 2 parts explaining the complete history of Street Hunters. You can check them out here:
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART ONE
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART TWO
Do you have some project in mind for the next year about street photography ? Do you plan to expose your work one day ?
I am currently working on a personal project that I already share on Flickr. It is an ongoing project called « Life Through a Window« . I will be adding more photos to it as time goes by. I find that shooting people from inside windows excites me a lot. I suppose the reason is that it is one step too close to invasion of one’s privacy and that makes my heart beat fast. I try and shoot people in windows without them noticing, while they do what they do every day, but sometimes I get noticed. I don’t mind. I still include them in my project.
Looking through the windows © Spyros Papaspyropoulos
Finally, could you pick one of your best shots and tell us more about the story behind it, and its making of ?
Thomas, this question drove me nuts! I went through my images tens of times and I just couldn’t settle on one shot. I narrowed it down quite a bit, but at the end I have to say I went for a photograph that I like because it symbolises the new or should I say latest photographic path I am following. What is that path? That is the path of exploration, adventure, of a rich photographic journey that is influenced by my complex personality. At this point I am looking to create new things, not necessarily widely accepted or even liked. I am in the need of making photos that mean something to me, that make me reflect on the moment and feel satisfied with the concept I had while making the shot. It could be blurry, it could be grainy, it could be crisp or sharp, that is not important to me. What is important from now on is the final result, the final visual stimuli. So, the story behind this shot is that I am lately trying to find ways to photograph people without showing their faces. I have a few shots with people with heads cut off, or with flash reflecting off their faces through glass and this one with the flower in front of this man’s face. I wouldn’t class this a project, yet. Maybe it will turn into one, I don’t know we will see.
Flower head – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
The morning I made this shot I was walking around with my little Yashica Electro 35 CC loaded with some Agfa Vista 200. I had already made the photo in my mind, a few days back, so I was looking for a location to make it real. I knew that in Rethymno where I live had these red flowers so I went looking for the perfect one. I was looking for the flower that would be at the perfect height, that would have the perfect angle and that was on the right side of the sidewalk. I had to stand in the street to make this shot, while people walked past the flower on the pavement. I made 3 shots. The first shot I knew was wrong and I was right. I had forgot to set hyperfocal distance and the flower came out sharp while the subject in the back was totally bokehlicioused! Blurred in other words. The second shot was out of sync, which means I missed the head to flower sweet spot and the third shot was spot on! Bam! I remember I was so happy after I made this photo, I just walked back home without taking another photograph that day. I didn’t need another photo. Even though I was using film and couldn’t chimp (check the back of an LCD screen), I was certain that it was there, on the film, waiting to be developed.
Thank you so much for this interview, I will think about it when I will shoot in street. I let you the final word 🙂
I thank you too Thomas! Once again I would like to repeat that I am honoured you chose to interview me and thank you for this opportunity. As I like to say “Stay Sharp & Keep Shooting”!
Greek Version
Γεια σου Σπύρο! Πρώτα απ’ όλα μπορείς να μας πεις τι βρίσκεις ενδιαφέρον στην φωτογραφία δρόμου και τι σου αποφέρει αυτός ο κλάδος της φωτογραφίας; Πότε άρχισες και για ποιό λόγο;
Γειά σου Θωμά και γεια και στους φαντατικούς σου αναγνώστες! Ευχαριστώ πολύ για αυτή την θαυμάσια ευκαιρία. Με τιμάς που επέλεξες να μου πάρεις συνέντευξη για το website σου. Απαντώντας στις ερωτήσεις σου, θα ήθελα να πω πως αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον στην φωτογραφία δρόμου είναι η μη προβλέψιμη φύση της. Υπάρχουν άπειροι πιθανοί συνδυασμοί εικόνων που μπορούν να δημιουργηθούν, ανά πάσα στιγμή σε οποιοδήποτε μέρος. Επίσης, μου αρέσει η ένταση που νιώθω όταν φωτογραφίζω. Αγαπάω την αίσθηση που μου δίνει το κυνήγι μια καλής φωτογραφίας ή του καλού φωτός. Με εξιτάρει και με συναρπάζει, αποτελεί πηγή δημιουργικότητας και είναι ένα πάθος για εμένα που είναι συνέχεια στο μυαλό μου. Μου αρέσει πολύ η φωτογραφία δρόμου! Όσο για το πότε άρχισα; Αυτό δεν είναι ξεκάθαρο. Έχω περάσει από διάφορα στάδια με την φωτογραφία. Πάντα φωτογράφιζα με κάποια ή κάποιες φωτογραφικές μηχανές που είχα στη διάθεσή μου. Ανέκαθεν με τραβούσε η φωτογραφία, από την εποχή του φιλμ. Το μεγάλο μου ενδιαφέρον για αυτό που αποκαλούμε Φωτογραφία Δρόμου, πρέπει να άρχισε πριν 2 ή 3 χρόνια. Άρχισα να φωτογραφίζω ανθρώπους όλο και περισσότερο και το έντονο συναίσθημα που είχα όταν κατάφερνα να αποτυπώνω αυτό που θέλω χωρίς να γίνομαι αντιλητπός και να δέχομαι πυρά από αγνώστους, με έκανε να εθιστώ. Κοιτώντας εκ των υστέρων τις εικόνες μου στο Mac μου, ενθουσιαζόμουν και εθιζόμουν περισσότερο. Αλλά αυτοί είναι οι δικοί μου λόγοι. Φαντάζομαι κάθε φωτογράφος δρόμου έχει τους δικούς του.
Summer time slacking – Film Portra 400 © Spyros Papaspyropoulos
Κοιτώντας τις φωτογραφίες σου, βλέπω πορτραίτα και πολλές σουρεαλιστικές εικόνες (όπως αυτές που έκανε ο Henri Cartier-Bresson). Ποια η γνώμη σου για το στυλ σου στην φωτογραφία;
Δεν μπορώ να κρίνω το στυλ μου γιατί κατά την γνώμη μου, δεν έχω στυλ. Φωτογραφίζω ό,τι μου τραβάει την προσοχή για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Μερικές φορές φωτογραφίζω πορτραίτα, άλλες φορές άλλα θέματα. Αν είναι αυτά σουρεαλιστκά, δεν το γνωρίζω, αλλά τουλάχιστον με κάνουν να νιώθω ικανοποίηση με τις προσπάθειές μου. Πιστεύω ότι αυτό είναι και το σημαντικότερο. Υποθέτω πως αυτός είναι και ο βασικός λόγος που είμαι ένας “ακαθόριστος” φωτογράφος δρόμου. Ξέρω πως είναι σημαντικό για έναν φωτογράφου δρόμου να έχει ένα χαρκτηριστικό στυλ το οποίο να τον / την κάνει να ξεχωρίζει από τα πλήθη, αλλά εγώ δεν μπορώ να κατασταλάξω σε ένα συγκεκριμένο αισθητικό στυλ. Είναι φορές που μου αρέσουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες με κόκκο. Είναι φορές που μου αρέσει να φωτογραφίζω με Flash. Είναι φορές που μου αρέσει να φωτογραφίζω με έγχρωμο φιλμ στις παραλίες, μόνο και μόνο για να πετύχω πολύ έντονα χρώματα. Τα κάνω όλα και μου αρέσουν όλα και δεν με ενδιαφέρει αν το πορτφόλιο μου είναι άνω κάτω. Δεν δίνω σημασία σε αυτό γιατί μου αρέσει αυτό που κάνω, όπως το κάνω. Είναι το πάθος μου, η τέχνη μου, αυτό που με κάνει να ξενυχτάω τα βράδια και αυτό που με ωθεί στο να ξυπνάω πολύ νωρίς το πρωί για να κάνω photo walks ή όπως μου αρέσει να τα αποκαλώ Street Hunts.
Angel © Spyros Papaspyropoulos
Είσαι ο συν-ιδρυτής του streethunters.net, οπότε ξέρουμε πως “κυνηγάς” όταν βγαίνεις στους δρόμους. Μερικές φορές γίνεσαι “συλλέκτης”; (Μερικοί φωτογράφοι βρίσκουν ένα ενδιαφέρον σημείο με καλή γεωμετρία και περιμένουν για κάποιον να περάσει μέσα στο πεδίο τους).
Ναι σίγουρα. Αυτό το κάνω περισσότερο κατά την διάρκεια του χειμώνα καθώς εκείνο το διάστημα στο Ρέθυμνο ο κόσμος δεν κυκλοφορεί αρκετά. Έτσι βγαίνω στους δρόμους και τους πετυχαίνω άδειους. Οπότε επιλέγω σημείο που ξέρω πως είναι καλό και περιμένω με υπομονή να περάσει κάποιος. Δίνω στον εαυτό μου έναν μέγιστο χρόνο αναμονής 10 – 15 λεπτών για κάθε επιλεγμένο σημείο. Αν δεν περάσει κανένας πηγαίνω σε άλλο σημείο. Πιστεύω πως η αναμονή αποτελεί και αυτή μέρος του κηνυγιού και είναι εξίσου σημαντική με μια πιο “επιθετική” προσέγγιση. Αλλάζω στυλ ανάλογα με τα κέφια μου, όπως πιστεύω κάνουν και πολλοί συνάδελφοι φωτογράφοι δρόμου.
Broken glass – Film Fujifjilm Xtra400 © Spyros Papaspyropoulos
Πότε και για ποιο λόγο τραβάς φωτογραφίες με χρώμα ή ασπρόμαυρο;
Αυτή είναι πολύ καλή ερώτηση! Η αληθινή απάντηση είναι πως δεν ξέρω! Απλά ακολουθώ τα ένστικτά μου, εκτός και αν φωτογραφίζω με φιλμ, οπότε ξέρω αν φωτογραφίζω με χρώμα ή όχι. Τώρα τελευταία έχω καταλάβει το εξής: Πάντα μπερδευόμουν με το θέμα αυτό και δεν μπορούσα ποτέ να αποφασίσω τι μου αρέσει περισσότερο, χρώμα ή ασπρόμαυρο. Πριν μερικές μέρες όμως μου έγινε αντιληπτό. Αυτό που με κάνει να επιλέγω τελικά ανάμεσα στα δύο είναι το φως, ο καιρός και η “διάθεση” του περιβάλλοντός μου. Τις τελευταίες 10 εβδομάδες φωτογραφίζω μόνο χρώμα! Δεν έχω χρησιμοποιήσει ούτε ένα ασπρόμαυρο φιλμ. Βλέπω πως τα πάντα γύρω μου είναι τέλεια για να τα φωτογραφίζω με το αγαπημένο μου Kodak Ektar 100. Πριν μια βδομάδα ο καιρός άρχισε να χαλάει εδώ στο Ρέθυμνο. Συνεφιασμένοι ουρανοί, κρύο και βροχές. Βρισκόμουν έξω και φωτογράφιζα χρώματιστό φιλμ ένα πρωί, αλλά αισθανόμουν ότι δεν είχα έμπνευση. Το αδύναμο φως δεν βοηθούσε στο να κάνει τα χρώματα να ξεχωρίζουν πια. Αυτόματα σκέφτηκα πως χρειάζομαι Kodak Tri-X ή Ilford HP5. Ωραίο κοκκώδες ασπρόμαυρο φιλμ, το οποίο θα με βοηθούσε να τραβήξω μερικές καταθλιπτικές φωτογραφίες από τους έρημους δρόμους. Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως αυτό που με επηρρεάζει στο να επιλέξω Χρώμα ή Ασπρόμαυρο είναι η ποιότητα και η ένταση του φωτός.
Behind the old factory © Spyros Papaspyropoulos
Πολλοί που αρχίζουν με την φωτογραφία δρόμου, δεν ξέρουν ποια φωτογραφική να επιλέξουν. Πολλοί φωτογράφοι λένε πως η φωτογραφική δεν παίζει ρόλο. Ποια είναι η δική σου γνώμη; Ποιές φωτογραφικές μηχανές / φακούς χρησιμοποιείς στον δρόμο;
Άλλη μια καλή ερώτηση! Η γνώμη μου είναι πως δεν παίζει ρόλο τι φωτογραφική μηχανή χρησιμοποιείς, αλλά βοηθάει άμα είναι καλή φωτογραφική! Να σου εξηγήσω. Μια καλή σύνθεση και η αποτύπωση του φωτός είναι 2 πράγματα τα οποία δεν μπορούν να επιτευχθούν αν ο/η φωτογράφος δεν έχει τις ικαντότητες να τα κάνει, οποιαδήποτε φωτογραφική μηχανή και αν χρησιμοποιεί. Από την άλλη, ένας καλός φωτογράφος μπορεί να κάνει μια φοβερή σύνθεση και να καταλαβαίνει το φως, ακόμα και αν χρησιμοποιεί μια παλιά φωτογραφική μηχανή με φιλμ ή ένα κινητό τηλέφωνο. Η διαφορά μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου φωτογράφου είναι οι ικανότητές τους. Μια καλή φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να βοηθήσει τον πρώτο φωτογράφο να γίνει καλύτερος, αλλά σίγουρα μπορεί να βοηθήσει τον δεύτερο φωτογράφο ώστε να τραβάει καλύτερες φωτογραφίες! Γιατί; Γιατί ο δεύτερος φωτογράφος θα εκμεταλλευτεί τον καλύτερο εξοπλισμό και θα τον χρησιμοποιήσει προς όφελός του, αλλά ο πρώτος φωτογράφος, απλά θα συνεχίζει να τραβάει κακές φωτογραφίες λόγω έλλειψης κατανόησης της σύνθεσης και του φωτός. Όταν βγαίνω στους δρόμους χρησιμοποιώ Μια Φωτογραφική και Εναν Φακό. Μπορεί να έχω πολλές φωτογραφικές μηχανές, τις οποίες θα μοιραστώ παρακάτω μαζί σου, αλλά δεν τις παίρνω όλες μαζί μου. Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα γιατί πιστεύω πως Μία Φωτογραφική και Έναν Φακός είναι μια καλή πρακτική όσον αφορά την φωτογραφία δρόμου στο website των StreetHunters.net. Αυτή την εποχή χρησιμοποιώ τις παρακάτω φωτογραφικές μηχανές:
- SONY NEX-6 digital mirroless camera
- SEL20F28 20mm φακός της Sony
- SEL35F18 35mm φακός της Sony
- SEL50F18 50mm φακός της Sony
- SELP1650 16-50mm zoom φακός της Sony
- Yashica ML 35mm F2.8 παλιός φακός με Novoflex αντάπτορα
- Yashica ML 50mm F1.7 παλιός φακός με Novoflex αντάπτορα
- Yashica MG-1 RF Film rangefinder camera
- Yashica CC RF Film rangefinder camera
- Yashica GTN RF Film rangefinder camera
- Olympus mju II Stylus Epic
- Canon Canonet QL17 RF Film rangefinder camera
- Πολυχρησιμοποιημένο iPhone 4 (no, not 4S, just 4)
Έχω δώσει στη γυναίκα μου την Sony NEX-6 και όλους τους συμβατούς φακούς, γιατί αποφάσισα να γίνω αναλογικός για όσο το δυνατόν περισσότερο. Έχω να φωτογραφίσω με ψηφιακή μηχανή από τον Σεπτέμβριου του 2014 και ακόμα φωτογραφίζω μόνο φιλμ, 100%. Οι λόγοι είναι σύνθετοι. Μου αρέσει η αμεσότητα και η άνεση της ψηφιακής τεχνολογίας, αλλά μου αρέσει και η απρόβλεπτη φύση της αναλογικής φωτογραφίας. Μου αρέσουν οι τέλειες ψηφιακές αποτυπώσεις αλλά μου αρέσουν και οι ατέλειες των αναλογικών φωτογραφιών. Μου αρέσει που η ψηφιακή τεχνολογία είναι πιο οικονομική σε βάθος χρόνου, αλλά μου αρέσει που η αναλογική φωτογραφία έχει χαμηλό κόστος εισαγωγής στο αντικείμενο. Και τα δύο μέσα είναι πολύ καλά, αλλά τελικά επιλέγω φλιμ γιατί μου αρέσει η όψη του και η καθυστερηση στην επανεξέτασή των φωτογραφιών μου. Τι σημαίνει αυτό; Θέλω να βλέπω τις φωτογραφίες μου μία, δύο ή ακόμα και περισσότερες βδομάδες αφού τις έχω τραβήξει. Έτσι, μέχρι να τις δω έχω αποδεσμευτεί συναισθηματικά από την κάθε φωτογραφία και την εξετάζω πιο αντικειμενικά. Τα αγαπημένα μου φιλμ αυτή την στιγμή είναι το Kodak Ektar 100 για χρώμα και τα Kodak Tri-X 400 και Ilford HP5 400 για ασπρόμαυρο. Το Kodak Ektar 100 δεν είναι γρήγορο φιλμ και πολλοί θα υποστηρίξουν πως δεν είναι καλή επιλογή για φωτογραφία δρόμου. Δεν διαφωνώ, αλλά είναι το φιλμ που μου αρέσει. Τα χρώματα του Ektar και η ποιότητα της εικόνας είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω σε μια φωτογραφία. Όσο για την ταχύτητα του φιλμ, πιστεύω πως 100άρια φιλμ είναι μια χαρά, αν κάνεις καλή χειροκίνητη εστίαση δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας ακόμα και με ανοιχτό διάφραγμα. Απλά χρειάζεται εξάσκηση.
Walking in the old port © Spyros Papaspyropoulos
Σχετικά με τον τρόπο που φωτογραφίζεις. Επιλέγεις αυτόματη ταχύτητα κλείστρου, αυτόματο διάφραγμα, μη αυτόματο ή εντελώς αυτόματο; Επίσης την εστίαση την πετυχαίνεις αυτόματα ή μη;
Φωτογραφίζω με όλους τους τρόπους, ανάλογα με τη φωτογραφική μηχανή που χρησιμοποιώ, το αποτέλεσμα που αναζητάω και την διάθεσή μου. Όταν φωτογραφίζω ψηφιακά, χρησιμοποιώ αυτόματη εστίαση με τους μοντέρνους φακούς, αλλά χειροκίνητη εστίαση με τους χειροκίνητους παλιούς φακούς μου. Όταν χρησιμοποιώ φωτογραφικές με φιλμ, εστιάζω χειροκίνητα, οπότε επιλέγω εστίαση ζώνης ή χρησιμοποιώ την υπερεστιακή απόσταση για να φωτογραφίζω γρήγορα. Πιο γρήγορα και από την αυτόματη εστίαση μερικές φορές. Αν χρησιμοποιώ φιλμ μεσαίας ταχύτητας όπως το Ektar 100, τότε χρησιμοποιώ πάντα την χειροκίνητη εστίαση. Οι φωτογραφικές μηχανές rangefinder είναι πολύ εύκολες στην εστίαση.
Τραβάς πάντα φωτογραφίες μη στημένες ή ρωτάς μερικές φορές;
Ανάλογα την διάθεσή μου. Συνήθως φωτογραφίζω μη στημένες φωτογραφίες. Το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου είναι έτσι. Αλλά κάνω και πορτραίτα. Αν νιώσω πως κάποιος θέλει να φωτογραφηθεί, θα του/της μιλήσω και θα ζητήσω μια φωτογραφία. Εννιά φορές στις δέκα παίρνω την άδεια για τη φωτογραφία. Νιώθω την ίδια ικανοποίηση και με τους 2 τρόπους, το Μη Στημένο και το Στημένο και πιστεύω πως και τα δύο αυτά στυλ είναι φωτογραφία δρόμου.
Maria © Spyros Papaspyropoulos
Τι μπορείς να μας πεις για την φωτογραφία δρόμου και τον νόμο; Είχες ποτέ προβλήματα με ανθρώπους που έχεις φωτογραφίσει;
Ο νόμος « αγαπάει » την Φωτογραφία Δρόμου. Λέγοντας αυτό εννοώ πως μπορείς να φωτογραφίζεις οπουδήποτε χωρίς πρόβλημα από όσο γνωρίζω. Δεν γνωρίζω πολλά σχετικά, αλλά ξέρω πως αν οποιοσδήποτε βρίσκεται σε δημόσιο χώρο μπορείς να τον φωτογραφίσεις. Υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα φυσικά σε μερικές χώρες. Παραδείγματος χάρη, έχω διαβάσει πως στην Γαλλία οι πολίτες έχουν το δικαίωμα στην εικόνα τους, συνεπώς αν φωτογραφίσεις κάποιον, αυτός ο κάποιος έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει να σβήσεις την φωτογραφία του/της. Σε άλλες χώρες αν σου ζητήσει κάποιος κάτι τέτοιο, μπορείς να αρνηθείς και να μη διαγράψεις την φωτογραφία. Αν θέλεις να χρησιμοποιήσεις μια από τις φωτογραφίες σου για εμπορικό σκοπό, εννοώντας να τη χρησιμοποιήσεις για να προωθήσεις ένα προϊόν ή μια υπηρεσία, τότε χρειάζεσαι άδεια του φωτογραφημένου. Η άδεια δεν ισχύει όσον αφορά τα φωτογραφικά βιβλία ή το φωτορεπορτάζ. Σε αυτό το σημείο οι λίγες γνώσεις μου για τον νόμο και την φωτογραφία δρόμου τελειώνουν. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά, παρακαλώ συμβουλέψου έναν δικηγόρο :-). Ζω και φωτογραφίζω στην Ελλάδα και εδώ ο νόμος είναι ξεκάθαρος. Αν είσαι σε δημόσιο χώρο, ουσιαστικά δίνεις το δικαίωμα σε οποιονδήποτε να σε φωτογραφίσει, εκτός και αν έχεις κάποια διπλωματική ασυλία. Βεβαίως πάλι χρειάζεται η άδεια του φωτογραφιμένου εφόσον η φωτογραφία χρησιμοποιηθεί για προωθητικούς / εμπορικούς λόγους. Όλα τα χρόνια που φωτογραφίζω, αντιμετώπισα πρόβλημα μόνο δύο φορές. Και τις 2 φορές έσβησα την φωτογραφία ενώπιον των φωτογραφημένων. Μετά συνέχισα να φωτογραφίζω σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ο μόνος λόγος που έσβησα τις φωτογραφίες είναι γιατί ήθελα να αποφύγω οποιοδήποτε χάσιμο χρόνου με άσκοπες συζητήσεις, εξηγώντας τις ενέργειές μου και επειδή δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Βέβαια, αν οι φωτογραφίες ήταν ωραίες δεν θα τις είχα σβήσει.
Adrianna looking out © Spyros Papaspyropoulos
Όσοι αρχίζουν με την φωτογραφία δρόμου είναι συνήθως ντροπαλοί, δεν είναι σίγουροι για τα δικαιώματά τους αλλά ούτε και για τις ικανότητες τους… Η φωτογραφία δρόμου δεν είναι εύκολη και για τον λόγο αυτό πολλοί άνθρωποι δεν την δοκιμάζουν καν. Τι συμβουλές μπορείς να δώσεις σε φωτογράφους που θέλουν να αρχίσουν την φωτογραφία δρόμου;
Έχεις απόλυτο δίκιο Θωμά. Η φωτογραφία δρόμου δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν κάποιος φωτογράφος είναι ντροπαλός ή δεν έχει συνηθίσει να μιλάει με αγνώστους στον δρόμο. Σίγουρα, κάποιος μπορεί να φωτογραφίζει από απόσταση, αλλά τις περισσότερες φορές είναι καλύτερα να πλησιάζει ο φωτογράφος στο θέμα του και να το φωτογραφίζει από κοντά. Αυτό που μπορώ να πω σε εκείνους που αρχίζουν τώρα είναι πως πρέπει να ξεπεράσουν κάθε εμπόδιο σιγά σιγά. Αρχικά να φωτογραφίζουν με την ρύθμιση P (Αυτόματο). Δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τις ρυθμίσεις της φωτογραφικής μηχανής στις αρχές. Ο αρχικός στόχος του αρχάριου φωτογράφου δρόμου είναι να καταλάβει πώς δουλεύει το φως και πώς να κάνει συνθέσεις. Να φωτογραφίζει ανθρώπους σε απόσταση, μετά με τον καιρό να πλησιάζει όλο και περισσότερο φωτογραφίζοντάς τους από πίσω. Μετά στο πλάι. Μόλις έχει ξεπεραστεί και αυτό το εμπόδιο, το επόμενο βήμα είναι να μάθει πώς να φωτογραφίζει αγνώστους από μπροστά, χωρίς να νιώθει ενοχές, άγχος και φόβο. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν παραπονιούνται, ούτε καν μιλάνε, αλλά αν ζητηθεί ο λόγος από τον φωτογράφο, πρέπει εκείνος(η) να είνα πάντα χαμογελαστός(ή), ήρεμος και φυσιολογικός στις αντιδράσεις του/της. Δεν υπάρχει καμία παρανομία, οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Μόλις τα παραπάνω γίνουν κατανοητά, ο φωτογράφος δρόμου μπορεί να αρχίσει να πειραματίζεται με την φωτογραφική του μηχανή και τις ρυθμίσεις της. Έχω γράψει ένα άρθρο σχετικά με τους φόβους που αντιμετωπίζει κάποιος όταν φωτογραφίζει στον δρόμο και λέγεται « THE FEARS OF STREET PHOTOGRAPHY AND HOW TO GET OVER THEM » το οποίο νομίζω πως θα φανεί χρήσιμο στους νέους φωτογράφους δρόμου.
Eyeball – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
Μπορείς να μας πεις περισσότερα για τον διαδικτυακό σου τόπο streethunters.net;
Βεβαίως! Η ιδέα για τους StreetHunters.net γεννήθηκε τον Μάρτιο του 2013. Ήθελα να δημιουργήσω μια πηγή γνώσεων για την Φωτογραφία Δρόμου! Έναν διαδικτυακό τόπο γεμάτο χρήσιμες και πάνω από όλα δωρεάν πληροφορίες για την Φωτογραφία Δρόμου. Μοιράστηκα την ιδέα μου με τον Andrew Sweigart, τον τωρινό συνέταιρό μου και ξετρελάθηκε! Έτσι λοιπόν, το ξεκινήσαμε αμέσως και δεν έχουμε σταματήσει καθόλου από τότε, δημοσιεύοντας νέο υλικό κάθε εβδομάδα! Η τωρινή έκδοση του website είναι η 2. Η αρχική έκδοση ήταν μια απλή online παρουσία ή οποία χρειάστηκε γρήγορα αναβάθμιση επειδή ο αριθμός των αναγνωστών μας αυξήθηκε απότομα. Έτσι στο τέλος του 2013, δημοσιεύσαμε την νέα αυτή έκδοση, την έκδοση 2, η οποία περιέχει τόνους πληροφορίας, συμπεριλαμβανομένων και των videos που κάνουμε και ονομάζουμε Street Hunts! Εκτός από τον διαδικτυακό μας τόπο StreetHunters.net έχουμε και μια κοινότητα στο GooglePlus η οποία ονομάζεται SHRC (StreetHunters.net Readers Community). Στην κοινότητα αυτή συζητάμε για την Φωτογραφία Δρόμου με τους αναγνώστες μας, μοιράζομαστε τις φωτογραφίες μας και τις σχολιάζουμε με ευγενική αλλά αληθινή κριτική. Ο στόχος της κοινότητας είναι να μας βοηθήσει όλους σαν Street Hunters! Ο Andrew έχει γράψει ένα καταπληκτικό άρθρο χωρισμένο σε 2 μέρη που αναλύει όλη την ιστορία των Street Hunters. Μπορείς να τα διαβάσεις εδώ:
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART ONE
STREET HUNTER, YEAR ONE – PART TWO
Έχεις κάποιο project για τον επόμενο χρόνο σχετικά με την φωτογραφία δρόμου; Θα εκθέσεις τα έργα σου κάποια μέρα; (συγνώμη αν τα έχεις εκθέσει ήδη 🙂 )
Αυτή την στιγμή δουλεύω ένα προσωπικό project το οποίο έχω ανεβάσει στο Flickr. Είναι ένα project σε εξέλιξη το οποίο λέγεται “Ζωή μέσα από ένα παράθυρο” και μπορείς να το δεις εδώ
https://www.flickr.com/photos/spyrospapaspyropoulos/sets/72157647921781986/. Με τον καιρό θα προσθέτω και άλλες φωτογραφίες. Ανακάλυψα πως η ιδεά να φωτογραφίζω ανθρώπους μέσα από παράθυρα με εξιτάρει αρκετά. Φαντάζομαι πως ο λόγος είναι πως βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά στην παραβίαση του προσωπικού χώρου του ανθρώπου που φωτογραφίζω και αυτό κάνει την καρδιά μου να χτυπάει τρελά. Προσπαθώ να τους φωτογραφίζω χωρίς να με καταλάβουν, καθώς κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές, αλλά μερικές φορές με παρατηρούν. Δεν με πειράζει. Τους συμπεριλαμβάνω στο project μου παρ’ όλ’ αυτά.
Looking through the windows © Spyros Papaspyropoulos
Κλείνοντας, θα ήθελα να επιλέξεις μια από τις καλύτερες φωτογραφίες σου και να μας πεις λίγα λόγια για αυτή καθώς και πώς την τράβηξες.
Θωμά, αυτή η ερώτηση με δυσκολεύει! Κοίταξα όλες τις φωτογραφίες μου πολλές φορές και δεν μπορούσα να καταλήξω σε μια φωτογραφία. Έκανα μια λίστα αλλά στο τέλος επέλεξα μια φωτογραφία που συμβολίζει το καινούργιο, ή για να είμαι πιο σαφής τον πιο πρόσφατο φωτογραφικό μου δρόμο. Ποιός είναι αυτός ο δρόμος; Είναι ο δρόμος της εξερεύνησης, της περιπέτειας, ένα πλούσιο φωτογραφικό ταξίδι που έχει επηρεαστεί από την πολύπλοκη προσωπικότητά μου. Στο σημείο αυτό προσπαθώ να δημιουργώ νέα θέματα, όχι απαραίτητα αποδεκτά ή αρεστά. Έχω την ανάγκη να φτιάχνω φωτογραφίες που σημαίνουν κάτι για μένα, που με κάνουν να σκέφτομαι τη στιγμή που τις τράβηξα και να μου θυμίζουν την ικανοποίηση που είχα από την ιδέα που γέννησε τη φωτογραφία. Μπορεί να είναι θολή, μπορεί να έχει κόκκο, μπορεί να είναι καθαρή, δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει από τώρα και στο εξής είναι το τελικό αποτέλεσμα, το τελικό οπτικό ερέθισμα. Οπότε η ιστορία της συγκεκριμένης φωτογραφίας είναι πως προσπαθώ τον τελευταίο καιρό να βρίσκω τρόπους να φωτογραφίζω ανθρώπους χωρίς να φαίνονται τα πρόσωπά τους. Έχω τραβήξει μερικές φωτογραφίες από ανθρώπους χωρίς κεφάλια ή με το φλας να αντανακλάται στο γυαλί μπροστά από το πρόσωπό τους και έχω και αυτή εδώ με το λουλούδι μπροστά στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου. Δεν χαρακτηρίζω αυτόν το τελευταίο μου δρόμο ακόμα ως project. Αυτό μπορεί να αλλάξει στο μέλλον αλλά θα δούμε.
Flower head – Film Agfa Vista 200 © Spyros Papaspyropoulos
Το πρωινό εκείνο που τράβηξα αυτή τη φωτογραφία, περπατούσα στο δρόμο με τη μικρή μου Yashica Electro 35 CC που είχε μέσα ένα φίλμ Agfa Vista 200. Είχα ήδη σχηματίσει τη φωτογραφία σαν ιδέα στο μυαλό μου, μερικές μέρες πριν, οπότε έψαχνα για την τοποθεσία όπου θα μπορούσα να την εκτελέσω. Ήξερα πως στο Ρέθυμνο, εκεί που κατοικώ, υπάρχουν αυτά τα κόκκινα λουλούδια οπότε αρχισα να ψάχνω για το τελειότερο. Έψαχνα για το λουλούδι εκείνο που θα είχε το ιδανικό ύψος, την ιδανική γωνία κλήσης και που θα βρισκόταν στην σωστή πλευρά του δρόμου. Έπρεπε να σταθώ στην μέση του δρόμου για να τραβήξω αυτή τη φωτογραφία καθώς περνούσαν οι πεζοί. Πήρα 3 καρέ. Η πρώτη φωτογραφία ήξερα πως ήταν λάθος και είχα δίκιο. Είχα ξεχάσει να ορίσω υπερεστιακή απόσταση και το λουλούδι ήταν ξεκάθαρο ενώ ο πεζός ήταν μέσα στο bokeh! Με άλλα λόγια θολός. Η δεύτερη φωτογραφία ήταν εκτός συνχρονισμού, που σημαίνει πως το κεφάλι του πεζού δεν συνέπεσε με το λουλούδι και η τρίτη φωτογραφία ήταν τέλεια! Μπαμ! Θυμάμαι πως ήμουν τόσο χαρούμενος αφότου τράβηξα την φωτογραφία που απλά περπάτησα μέχρι το σπίτι χωρίς να τραβήξω κάτι άλλο όλη μέρα. Δεν χρειαζόμουν άλλη φωτογραφία. Παρότι χρησιμοποιούσα φιλμ και δεν μπορούσα να δω το αποτέλεσμα, ήμουν σίγουρος πως την είχα πετύχει, ήταν εκεί στο φιλμ και περίμενε για να εμφανιστεί.
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτή την συνέντευξη, θα την έχω στο μυαλό μου την επόμενη φορά που θα φωτογραφίζω στον δρόμο. Σου αφήνω τον τελικό λόγο 🙂
Σε ευχαριστώ και εγώ Θωμά! Για άλλη μια φορά θα ήθελα να επαναλάβω πόσο με τιμά που επέλεξες να μου πάρεις συνέντευξη και σε ευχαριστώ για αυτή την ευκαιρία! Όπως μου αρέσει να λέω πάντα: “Stay Sharp & Keep Shooting”!
L’entretien s’arrête ici, j’espère que vous avez pris autant de plaisir à le lire que j’en ai eu à le préparer. Je trouve vraiment formidable de pouvoir en apprendre plus sur un photographe, de connaitre son histoire et de profiter de son expérience. Je tenais juste à préciser un point sur la réponse de Spyros concernant la loi, plus précisément sur la loi en France. Je ne suis pas non plus juriste, comme il le précise justement, mais selon moi nous avons tout à fait le droit de photographier une personne dans la rue a condition qu’elle soit majeure et que le lieu soit public. On peut vous demander de supprimer la photo mais ce n’est absolument pas une obligation, vous êtes dans votre droit si vous la gardez. La question du droit se pose en réalité sur la diffusion de la photo (affiche, réseaux sociaux, blog…): certains disent qu’il faut l’autorisation de la personne photographiée, mais dans tous les cas, si la photo ne porte pas atteinte à la personne, vous n’aurez aucun problème avec la loi si vous publiez une photo d’un inconnu. Encore une fois je ne suis pas juriste, mais c’est ce que j’ai compris de la loi française 😉
Si vous pouvez lire l’anglais, je vous recommande d’aller faire un tour sur son site internet, et dans tous les cas vous pouvez regarder ses vidéos Street Hunts! qui sont très intéressantes et faciles à comprendre ! Pour vous donner envie, regardez celle ci et faites un tour à la plage avec Spyros, vous verrez en plus le rendu des pellicules Kodak Ektar 100 😉 J’aime beaucoup !
On se retrouve bientôt pour une nouvelle interview, j’ai déjà une idée du photographe mais il ne le sait pas encore 🙂 Et n’oubliez pas la page dédiée à la photo de rue ni d’aller faire un tour chez Spyros !
© Toutes les photos présentes dans cet article ne sont pas libres de droit mais appartiennent à Spyros Papaspyropoulos
22 Responses to [Interview] La photo de rue selon Spyros Papaspyropoulos
Laisser un commentaire
« [Portrait] Zombie Walk 2014 à Paris La photo de rue « is b(l)ack » ! »
Super bien vu, la photo de la fleur… Une interview très plaisante à lire. Merci pour cette belle découverte 😉
Seb Articles récents…La photo du mois : Reflets d’Automne
Je t’en prie Seb, merci à toi 😉 (Oui je l’adore cette photo !)
De beaux clichés, très originaux, un travail en argentique et un matériel impressionnant.
Ca c’est de la passion photographique.
Merci Thomas de nous faire découvrir ce photographe talentueux !
Aymeric
Aymeric Articles récents…Château de Pierrefonds
Tu as bien résumé ! Je t’en prie 😉
Un personnage attachant, sans doute parce que je retrouve chez lui cette » émotion de l’escalier » qui va bien avec une approche élégante de son environnement plutôt qu’une obsession du résultat ou de l’exploit.
Oui je suis bien d’accord avec ton commentaire, merci Cocagne 🙂
Je découvre un photographe 😉 Merci …
Il est intéressant de voir qu’il travail encore en argentique même si son abandon du numérique est très récent
J’ai apprécié son site … le contenu notamment 😉
Pyrros Articles récents…Idées cadeaux pour les photographes
De rien ! Si en plus ses photos te plaisent alors tout est bon 😉 (hehe, c’est le même thème que le tiens mais en bleu c’est ça ? ^^)
En plus d’avoir un prénom proche de mon pseudo il utilise le même thème ou une version très proche 😉
Mais ce sont bien sur les photos que je retiens …
Pyrros Articles récents…Idées cadeaux pour les photographes
Oui les photo sont l’essentiel ! (et, sans être méchant, je pense que Spyros ne connait absolument pas ton blog, comme il ne connaissait surement pas le mien avant l’ITW ^^)
Qui sait ? De nombreux grecs visitent Pyrros.fr mais ce n’est pas ma cible 😉 Ma pratique du grec est bien trop limitée.
Pyrros Articles récents…Je voulais vous faire de la pub, le cadeau empoisonné
La mienne aussi 😉
[…] La photo de rue selon Spyros Papaspyropoulos : Thomas Benezeth nous fait découvrir le travail du photographe grec Spyros Papspyropoulos qui comme Thomas pratique la photographie de rue […]
Merci pour le partage !
[…] nous propose une sympathique interview d’un photographe de rue grec, Spyros Papaspyropoulos. Même Nikos Aliagas a retwitté son article […]
Merci !
Merci pour cette belle découverte :). (Et félicitations pour t’être fait retouitter par Nikos. Tu dois faire le buzz, là 🙂 )
elpadawan Articles récents…La Vie en Rose
Je t’en prie 😉 (Franchement, pas tant que ça, tout petit buzz je dirais ^^ Mais je suis content que Nikos m’ai RT !)
[…] La photo de rue selon Spyros Papaspyropoulos. Une nouvelle interview d'un grand photographe de rue pour en apprendre plus sur cette discipline ! […]
[…] aucun intérêt. Spyros Papaspyropoulos, un photographe de rue grec, que j’ai interviewé sur mon blog, explique quelque chose que je trouve très juste : « c’est en fonction de l’humeur, de la […]
[…] Question à Spyros Papaspyropoulos: Que penses-tu de la loi vis à vis de la photo de rue ? As-tu déjà rencontré un problème avec une personne que tu photographiais ? (L’interview intégrale) […]
3crackle